Hoe weet je ooit dat je klaar bent voor een tweede kindje?

Volgens mij weet je dit niet. Een eerste kindje? Geen idee. Een tweede kindje? Al helemaal geen idee. De perfecte tijd komt nooit. De wens, die is er (of niet). Maar bij een tweede vind ik dit zo verschrikkelijk lastig. Ik ben bang dat mensen verwachten dat die tweede baby nu wel een keer hoort te komen. En dan ben ik niet bang dat mensen dat denken maar ik ben bang dat mensen gaan vragen of ik zwanger ben. Precies wanneer ik net even een keer te nodig moet plassen en ik mijn twintig-weken-zwanger buik uitzet. Zoals gebeurde op vakantie: ‘krijgt Fiep een broertje of zusje?’. Ik zakte door de grond. Sowieso een verkeerde vraag.

Een miskraam

Voordat ik zwanger was van Fiep had ik een klein wondertje in mijn buik dat maar heel, heel eventjes, bleef zitten. Ik had nog geen benul van het gevoel wat daarbij moest horen, ik wist gewoon niet wat ik ermee moest. Het was nog zo kort, het was nog zo nieuw. We wisten pas een week dat ik zwanger was en toen ‘verdween’ het alweer. Ik had geen diep verdriet, geen diep gemis. Later kwam het alsnog. Ik dacht dat ik gefaald had, dat ik geen kindje kon vasthouden in mijn buik. Gevoelens die niet terecht maar wel aanwezig waren. Een week of twee later huilde ik ineens zo om dit verloren mensje, ik had het zo ontzettend graag willen kennen. Ik hoefde niet persé nu een kind, maar ik wou wél dat kind. Precies dat kindje.

Die sombere gevoelens maakten gauw plaats voor andere dingen. We gingen door met ons vrije leven, we hadden het goed en we deden toffe dingen. Ik kon het loslaten en probeerde het als iets positiefs te zien: ik kon zwanger worden! Dat was geweldig nieuws.

Wat als je niet zwanger kan worden of blijven van een tweede kindje?

Nu denk ik er anders over. Wat als zwanger worden ineens lang gaat duren. Wat als we net iets teveel zijn verwend met Fiep. We hadden het goed en na een paar maanden was Fiep erbij. Er was een wens, die wens was uitgesproken en weer losgelaten. We wisten dat het kon, maar er kwam geen flinke timing bij kijken. Ze kwam precies goed, lekker onverwacht en onhandig qua planning en zo moest het ook zijn. Ik schreef in deze blog over mijn eerste gevoelens bij die positieve test.

Maar nu lijkt alles anders. Timing lijkt ineens mega belangrijk. Planning is ineens een verschrikkelijk serieus woord. En steeds meer besef ik me: wat als het helemaal niet makkelijk gaat dit keer? Alsof ik maar ‘alvast moet beginnen’ zodat het in ieder geval een beetje tijd krijgt? Zo wil je toch helemaal niet denken, en toch is het de realiteit. Sinds ik moeder ben ken ik mensen die moeder willen zijn en daar al jaren op wachten. Al maanden hopen, hele trajecten hebben gevolgd en nog niet of nu eíndelijk een pracht van een baby in hun armen hebben. En mijn hart juicht en huilt voor hen en ineens zie ik mezelf. Wat nu als het nooit meer lukt?

Ik zie er zo tegenop

Heel eerlijk.. Ik zie er zo tegenop. Niet tegen dat tweede kindje, maar de weg ernaar toe. Ik weet niet of ik weer zo’n zwangerschap krijg als met Fiep, maar als dat wel zo is dan weet ik niet waar ik het moet zoeken. Hier schreef ik over die zwangerschap, het was geen pretje (al kan het vele malen erger natuurlijk). Een gameplan is gemaakt: niet meer zo zwaar worden (dat zat me toch echt in de weg), dus blijven bij mijn coach en gezond eten. Misselijk? Direct naar een homeopaat. Donkere gevoelens? Naar de haptonoom. Gelukkig waren er ook best leuke dingen, die moet ik zelf ook nog maar eens teruglezen in deze blog.

Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat iets gaat helpen. Zwangerschap brengt hormonen mee en daar moet je gewoonweg doorheen. En ik zie er zo verschrikkelijk tegenop. Ga ik dan van alles van Fiep moeten missen? Van mijn dochter die hier niet om vroeg? Ze zal er heus wel bovenop komen en het is niet voor eeuwig, maar toch, leuk is anders (zo’n lamlendige moeder op de bank met een kopje gemberthee). En Derko, wat moet er dan met hem. Hij deed álles voor me. Moet hij dan nu voor een heel gezin zorgen? Getverdemme, wat zie ik er tegenop.

Schuldgevoel

Dan komt weer het schuldgevoel. Lotte wees gewoon blij als het zover is gekomen. Heus dat ga ik zijn. Heus heus heus. En misschien ook wel meer en beter dan bij Fiep destijds, omdat ik weet wat er komen gaat. Maar heb je het überhaupt nog zelf in de hand zodra die hormonen de hoek om komen kijken? Honderd procent dankbaar dat ik Fiep gezond mocht verwelkomen na die negen maanden, maar of ik dat elke dag zo ervaarde? Ik denk het niet. Het was een soort grijze waas waarin ik verkeerde.

Een tweede kindje verandert alles

We hebben het nu zo lekker uitgedoktert. Onze eigen draai gegeven aan het gezinsleven. We zien elkaar niet reuze veel maar ook zeker niet te weinig. Er is tijd voor onze vrienden, tijd voor werk en atelierdingen. Vooral mijn man is er niet voor gemaakt om alle tijd als papa op te treden, hoe fantastisch hij daar ook in is. Gelukkig krijgt hij een heleboel voor elkaar in korte tijd dus daar maak ik me niet te druk om, maar hij zelf wel.

Een tweede kindje klinkt echt als heel veel meer. We hebben nu een meisje dat met ons meeviert. We weten en snappen hoe dit moet. Hoe anders gaat dat zijn met een tweede? Gaan ze juist samen spelen en samen slapen en gezellig samen leven, of is het alles keer twee en moet je keihard aan de bak? Zeg het maar. Ik weet het niet. En tot nu toe zijn we niet gezegend met het allermakkelijkste slapertje (wél gezegend met een enorm leuk lief en spontaan kind met een eigen mening die, als het goed is, later heel goed weet wat ze wil) dus daar vestig ik ook niet echt mijn hoop op. Is dit al een waardeloos betoog voor een tweede? Haha (de eerste en de laatste lach van deze blog, I’m sorry.)

De timing van je leven

‘Trust de timing of your life’. Jaaaaa precies. Dat wil ik wel maar volgens mij weet je dondersgoed wanneer je zonder voorbehoedsmiddelen het bed in duikt. Op die fantastische baby’s daargelaten die niet gepland waren maar zich wel na negen maanden aandienden door een lek condoom of iets anders subtiels dat aan de hand was. Graag zou ik in de toekomst willen kijken. Komt het uit qua werk? Komt het uit qua relatiesfeer (soms zit je in rooskleurigere maanden en soms is het water een beetje troebel toch?) Hoe oud is Fiep dan? Hoe oud ben ik zelf? Hoeveel kinderen wil ik überhaupt en moeten we daar dan ook nog rekening meehouden?

Je weet het niet. Ik weet het niet. Ik ben echt heel erg goed in ‘met de dag leven’, dus dat moet maar weer gebeuren. Vertrouw op God, Hij zal het wel weten. Voor de rest probeer ik helder en positief te denken, veel te praten met Derko en goed te kijken naar Fiep.

De wens

Maar de wens.. De wens die is er. Wat wil ik graag een kindje, nog een kindje. Wat wil ik graag een tweede kindje ontmoeten. Die zal doen en laten wat hij of zij wil. Die bij mij zijn rust vind, die ik mag dragen. Wat wil ik het graag bewonderen, zien opgroeien tot een eigen persoon. Wat lijkt het me overweldigend bijzonder om een broer of zusje van Fiep te ontdekken. Een nieuw mens geboren zien worden. Mijn bevalling van Fiep vond ik magisch. Ik schreef er ook een blog over. Nog eens een kraamweek (over mijn kraamweek met Fiep schreef ik hier), cocoonen maar nu dan met z’n vieren *of misschien wel meer, you never know*. Zo benieuwd ben ik, hoe Fiep voor het kindje zal zorgen. Ze is zo liefdevol naar andere kindjes om haar heen. Elke baby moet geaaid worden, elk kindje is prachtig en lief. Wat lijkt het me wonderlijk, een nieuw gezichtje te zien. Hoe wonderlijk mooi. Hoe graag ben ik nog eens de mama van een persoontje dat in deze wereld zijn plek en weg moet vinden.

En uiteindelijk zal dat alle twijfels doen wegvagen. Er komt een dag dat deze wens in vervulling gaat en dan maakt het allemaal niets meer uit. Dan leven we weer met de dag en zien we wel hoe het loopt. Het komt allemaal goed. Laat die baby maar komen, ooit, op het goede moment.