Hoe is het nou om moeder te zijn? Is het zoals je dacht dat het was of valt het tegen? Of mee?

Deze vraag krijg ik regelmatig. En dat vind ik heel leuk. Het is tof als mensen zich interesseren in je nieuwe leven, en dat zijn dan ook vaak de leukste gesprekken. Tot ik bedenk dat niemand echt drie uur wil luisteren dus dan komt er een korte versie. Want ik ben ook nog gewoon vriendin, juf, zangeres, vrouw, docent en actrice. Maar bovenal moeder hoor. Sinds kort.

Hier mag ik losgaan, yes.

Is het moeilijk om moeder te zijn?

Hoe is het nou om moeder te zijn. Het is goed. Het is echt heel erg goed. Het is niet moeilijker dan ik dacht, maar ik had het ook nooit heel makkelijk ingeschat. Ik ben vrij realistisch dit avontuur ingeslagen. Ik wist dat er gebroken nachten zouden komen en dat die me zwaar gingen vallen. Ik ben een échte slaper. Wie niet trouwens, we all love some sleep. Maar ik zat voor Fiep nog een beetje in een soort studentenleven waarin ik heel laat naar bed ging en vaak genoeg rond 10 uur uit bed kwam. Met een flexibel werkleven kon dat ook makkelijk en ik hou gewoon van uitslapen. Het echte uitslapen tot 1 uur ’s middags is meer van écht vroeger. Maar ook die dagen zal ik niet vergeten. Slaap is heilig. Een echt ochtendhumeur is aan mij besteed en lekker productief sporten voor je iets onderneemt rond 7 uur is voor mij hetzelfde als Chinees praten: ik kan het niet. Nooit gekund. Maar ja, dan krijg je een baby en dan weet je: dit gaat heel erg zwaar worden. Die baby gaat niet slapen tot tien uur en ook niet de hele nacht z’n mondje houden. Ik moet aan de bak. En dat was even lastig maar eigenlijk had ik me gewoon goed voorbereid. Volle honderd procent erin en dan hoort dat er bij. En nee, ik vond het niet makkelijk, en nee, ik was er niet ineens goed in. Maar ik deed het wel, en ik kon nog normaal doen ook. Nu ben ik ook wel gezegend met lieve mensen om me heen die uurtjes kwamen oppassen zodat ik (in het begin) nog wat kon slapen, maar eigenlijk deden we het pritty much allemaal zelf. Oh wat klinkt een ‘night-nanny’ soms heerlijk, maar no way dat ik haar ’s nachts aan een ander zou kunnen afstaan. (Plus: hoe doe je dat dan met je lekkende boobs. En weet je hoe duur dat is. En hoe raar dat zou zijn. Geen optie dus.)

Onderschat

Ik heb het ook niet onderschat, denk ik. Het is me vaak genoeg gezegd: ‘geniet nog maar even van je rust want die is straks voorbij’. Niet dat je enig iets aan die uitspraak hebt want hoe geniet je van iets wat vanzelfsprekend is, dat is lastig joh! Daarbij wou ik heel graag mijn baby zien en ruiken en voelen en knuffelen dus ik zat helemaal niet te wachten op rust.

Nu, een bijna een jaar later, snap ik echt wel wat er werd bedoelt. Je bent gewoon nooit alleen, mits je de oppas uurtjes niet meetelt. Dat is trouwens wel mijn tip: zoek oppas. Iemand die het aanbiedt of vraag familie. Toen Fiep drie weken oud was hadden wij al een date night. Dat was zo fijn. Niet dat ik over iets anders nadacht dan mijn baby thuis maar toch, het was leuk.

Nu ze bijna een jaar is merk ik wel hoeveel tijd het kost. Ze slaapt nog maar 1 x per dag, zo’n anderhalf uur. Erg kort voor een baby. En ik krijg meer en meer te doen. Ik vind het lastig om het allemaal te combineren. Waar ik eerder dacht dat ze niet naar de opvang zou gaan denk ik daar nu echt anders over. Ik merk ook dat zij behoefte heeft aan andere mensen en contacten. Dus het gaat vast heel erg leuk zijn voor ons beiden.

Moederschap

Bovenal vind ik het echt ontzettend bijzonder en mooi, moeder zijn. Een klein wezentje wat langzaam (maar in the end echt VEELS TE SNEL) groot wordt. Een klein mensje dat ontwikkeld van een stil klein liggend popje naar een kruipend monstertje dat alles snapt en alles wil. En dat ik haar moeder ben. Dat ze altijd, maar dan echt altijd, graag naar mij wil. Dat ik haar baken ben, haar vertrouwen in mij, dat is zo bijzonder. En dat ik voor haar mag zorgen, en haar mag laten opgroeien. Tot haar eigen persoontje, want dat is ze echt. Ze is niet van mij, ze is van zichzelf. Maar ze hoort wel bij mij. Ik ben haar moeder.

Moeder zíjn

En daar houdt het dus niet op. Ik ben haar moeder, maar dat maakt mij (zonder haar) ook een echt ander persoon. Ik ben een vrouw geworden die voor een kind zorgt. Ik ben van vrouw van mijn man ook naar moeder van ons kind gegaan. Ik ben nu altijd, waar ik ook ben, óók de moeder van Fiep. En dat is soms heel erg wennen. Maar het is bovenal het grootste geluk. Ik verromantiseer nu helemaal niets. Want de dagen kunnen lang zijn en huilende kinderen zijn echt verschrikkelijk. Maar als je dan denkt aan wie zij is, los van hoe ze kan doen of waar ze je in meesleept: ze is mijn kind! En ik ben haar moeder. Ik heb sinds kort een hele mooie ketting waarop dat ook staat. ‘Mother’. En ik draag hem met trots. Ik ben trots op hoe ik het doe. Moeder zijn is niet het enige wat ik ben, maar ik denk dat dit wel een van mijn allersterkste kanten is. Als moeder ben ik mega-assertief. Als moeder luister ik naar mijn gevoel. Als moeder weet ik bijna altijd wel wat te doen (of ik het doe en er zin in heb is iets anders). Als moeder durf ik op te komen voor de belangen van mijn kind maar ook die van ons gezin. Als moeder bemoei ik me met onderwerpen waar ik vorig jaar nog niets van wist. Als moeder kan ik grenzen verleggen waarvan ik dacht dat ze vastgenageld waren. Mijn liefde is vergroot, mijn hart is gegroeid. Met trots ben ik moeder. Moeder van Fiep.

De kettingen zijn van Treasured Handmade Jewelry. Ik heb er twee. De geboortesteenketting met de F van Fiep en de rozenkwartssteen van oktober. En de mother-ketting. Ik vind ze heel gaaf om tegelijk te dragen, maar ze zijn ook prachtig om los te dragen. Inmiddels heb ik de kortere versie van de motherketting (korter dan op de foto) zodat ze ongeveer gelijk vallen, ik hou van laagjes.

Ik ben er heel blij mee en trots op. Aan mijn nek hangt de voorletter van mijn dochter en de naam van de grootste rol die ik in mijn leven mag vervullen. Eentje voor haar en eentje voor mij.