Follow:
Borstvoeding, Het leven met baby

#10 Het bizarre begin van borstvoeding

Op dit moment zit ik met een mega pijnlijke borst. Ik riep een uur geleden dat ik wou stoppen. Fiep is nu negen maanden en we hebben beiden last van spruw (een schimmelinfectie – ja dat klinkt ranzig, nee dat valt echt wel mee). Het zijn witte plekjes in haar mond. Doordat zij nog zo’n vijf á zes keer met die mond aan mijn boobs hangt heb ik er dus ook last van. Je ziet niets maar je voelt van alles. PIJNLIJK! En toen ineens moest ik weer denken aan de eerste week borstvoeding.

Borstvoeding is een veelbesproken onderwerp. Waarom schrijf ik er nog over? Nou, omdat ik wil vertellen hoe het bij ons ging. Of meer nog, om het voor mezelf duidelijk te hebben. Als ik ooit nog een baby krijg dan wil ik er zeker weer voor gaan, en ik heb de neiging om dingen te vergeten, wat soms ook heel goed is. Zo heb ik denk ik mijn bevallingspijn ietwat rooskleuriger voor mezelf opgeslagen (dat lees je hier), en zo ga ik dat waarschijnlijk met dit onderwerp ook doen. En dat wil ik niet, want dan gaat het flink tegenvallen.

Fiep’s kamertje

Tegelijk vind ik het heel lastig om hierover te schrijven. Eerst omdat het ‘zomaar was gelukt’ terwijl het zovelen niet lukt. Alsof het me te makkelijk af ging en ik me daar heel bewust van moet zijn. Laat het duidelijk zijn dat ik mezelf dat gevoel heb gegeven want nooit iemand heeft zoiets tegen me gezegd. Ik heb alleen wel voorbeelden gezien en gehoord waarbij de borstvoeding een ramp was.

Inmiddels komt er een andere reden om de hoek loeren. Ik heb het gevoel dat als ik vertel dat ik ‘nog steeds’ borstvoeding geef; dat ik dan in het hoekje ‘aparte hippie moeder’ val. Zelfs op het consultatiebureau vragen ze het op die manier. Geef je nog steeds borstvoeding? Gek he, dat ik dat als iets negatiefs ervaar. Want ook zij zullen het niet zo bedoelen of überhaupt op die manier interpreteren. En toch blijft het knagen. Dus ik ga schrijven.

Vandaar bij deze mijn borstvoedingsverhaal (tot drie maanden) met Fiep. Mijn eerste baby, mijn eerste keer borstvoeding.

Toen ik zwanger was wist ik al heel zeker dat ik het ging proberen. Doordat ik in mijn directe omgeving heb ervaren dat het helemaal niet van een leien dakje hoeft te gaan die eerste weken; had ik Derko alvast voorbereid. ‘Ik moet bevallen en daarna een kindje voeden, en dat gaat allebei heel veel pijn doen en stom zijn. Jij moet dus goed opletten dat ik dat wel goed doe en ervoor zorgen dat ik het blijf doen. Het gaat heel erg stom zijn, maar ooit gaat het heel handig zijn.’ – Aldus mijn zwangere zelf. Lekkere motivatie ook he? Nouja, hij wist in ieder geval dat het zeer waarschijnlijk even doorzetten was. Nou en petje af voor die man want wat een held was hij. Hij heeft me zo ontzettend goed geholpen.

De eerste dag dat Fiep eruit was heeft ze niets gedronken. Achteraf best heel zorgwekkend maar ik wist, buiten het feit om dat het gedoe ging worden, niets van borstvoeding af. In het ziekenhuis heeft de verpleegkundige wel geprobeerd Fiep bij mij aan te leggen (alsof we het over een bootje hebben ofzo) maar ze was misselijk en reageerde totaal niet op mijn borst. Dus die bleef er ook gezellig melk-loos bijhangen. Ik weet nog dat ik me totaal niet kon voorstellen dat mijn borsten melk zouden produceren dus op een of andere manier vond ik het niet zo gek dat die verbinding ook niet bij Fiep binnen kwam. Maarja, na een hele onrustige eerste nacht (ja duh dat kind had enorme zuigbehoefte) had ze dus nog steeds niets gedronken. De kraamhulp stelde voor om een flesje kunstvoeding te geven. Ik dacht: als jij vind dat dat gebeuren moet dan moet dat maar. Laten we ondertussen relaxed blijven en het kinderke blijven aanleggen. Dus ik weer op mijn zij (dat was immers de meest comfortabele manier van voeden voor moeder en kind) en proberen maar. Fiep schreeuwde het inmiddels uit van frustratie. Alsof ze echt zei: ik begrijp echt niet waar je heen wilt met die tiet van je maar ik heb honger dus geef me drinken. Ze snapte niets van mijn borst en ik niets van haar tekens. Mijn schoonmoeder werd op pad gestuurd naar de winkel voor tepelhoedjes. Die moesten ervoor zorgen dat Fiep iets meer houvast had. Lang leve dat idee want langzaamaan begon ze het te snappen. Ze herkende ineens wat ze moest doen en ze begon te drinken.

In het begin zit er nog niet zoveel in je borst, je melk moet nog beginnen met stromen. Ik heb eigenlijk niet echt een idee wanneer dat is gebeurd maar volgens mij pas na een dag of drie. Ondertussen werd Fiep bij-gevoed met flesjes kunstvoeding. Ik was moe, ik had geen idee, ik wou graag dat ze het beste kreeg en tegelijk dacht ik dat de kraamverzorgster het wel zou weten.

Achteraf, dat begint echt nu pas te komen, kan ik daar heel alsnog verdrietig van worden. Zo’n klein boos meisje wat gewoon heel erg honger had en ik kreeg haar niet gevoed. Maar stommer nog: een flesje geven is eigenlijk iets waar ik het nu niet zo mee eens ben achteraf. Dat houd je eigen productie (ja lekker koe-achtig) tegen en dat is jammer want daardoor duurde het alleen maar langer voordat er genoeg melk kwam voor haar. Ik weet inmiddels ook dat het best wel een anti-borstvoedingsactie is geweest. Terwijl ik heel erg op haar vertrouwde als nieuwe moeder. Een nieuwe moeder die heel (heel!) erg graag geslaagd borstvoeding wou geven.

Aan de andere kant heeft die naïeve houding ons ook gered. Ik wist: je moet gewoon doorzetten, maar verder wist ik niets. Blijkbaar moest ik voeden met een tepelhoedje – als het al lukte – , blijkbaar kon Fiep niet goed aanhappen (woorden die je nadat je een kind krijgt ineens heel vaak gaat zeggen), blijkbaar had ik kleine tepels (nou zo voelt het niet hoor). Blijkbaar snapte mijn kind er niet zoveel van en daar moest ik maar mee zien te handelen. Derko deed precies wat er van hem werd gevraagd en ik deed ongeveer precies wat de kraamzorg mij vertelde. Ik had geen mega stresserig gevoel, ik wist niet dat wat we deden niet het allerslimste was. Ik deed maar wat en dat heeft ons gered. Uiteindelijk heeft borstvoeding namelijk ook te maken met je eigen gemoedstoestand. Zit je lekker in je vel dan gaat het goed. Ben je ziek, zwak of mentaal niet op een goede plek: dan merk je dat aan je productie. Zo lastig dat dat zo hand in hand gaat!

Elke keer weer een hamburger van m’n borst vouwen, op mijn zij voeden, liggend op bed, enzovoorts. Maar Fiep bleef boos, gefrustreerd en kwaad. Behalve als we haar een flesje gaven. Toen ontdekte ik iets nieuws en dat werd een onze methode. Eerst liet ik haar een teug uit de fles nemen, dan trok ik die fles gauw weg (eigenlijk deed Derko dit allemaal) en dan stopte ik gauw mijn borst inclusief plastic tepelhoedje in haar mond. Alsof ze dan pas doorhad dat ze dus moest gaan zuigen. Dat werkte! YES! Ze dronk. En goed lang ook.

De kraamzorg keek haar ogen uit en zei ons dat ze dit nog nooit had gezien, en dat ze het een beetje raar vond maar ook wel weer erg eigenzinnig en creatief dat we Fiep op deze manier toch aan de borst kregen. Teamwork ten top!

Nachtelijke voedsessies

Na een dag of twee kwam mijn tante op bezoek. Zij heeft drie kinderen borstvoeding gegeven en kende dus zo ongeveer alle ins en outs op het gebied van voeden. Op het moment dat zij binnenkwam lag ik weer in diezelfde houding te voeden. We deden onze grote fles/borst wisseltruc (want ja, ik moest die stomme tepelhoedjes op z’n plek houden en Derko deed dan het verwisselen en het kind de goeie richting op duwen). En ik begon semi hardop te klagen dat ik het zo ontzettend ongemakkelijk vond om zo te liggen. Ik heb dat overigens nog steeds. Liggend voeden is niet mijn ding. Het voelde alsof zij ál mijn energie opslurpte, letterlijk uit mijn lichaam. Mijn tenen gingen ervan tintelen. Zij was het die tegen me zei dat ik ook best gewoon rechtop mocht gaan zitten om te voeden. Zo gek dat ik dat zelf niet had bedacht. Dat was namelijk al meteen een verbetering. Dat was het eerste moment waarop ik besefte dat ik zélf ook een mening had over dit hele gebeuren. Zittend voeden heeft me geholpen om te beseffen dat het zwaar was maar niet onmogelijk. Ik moest gewoon mijn eigen manier gaan vinden. Ik had geen rooskleurig begin, maar dat had ik ook niet verwacht. Maar ik mocht het best wat aangenamer gaan maken, ik was tenslotte degene die daar dag en nacht met het kind aan mijn tiet zat.

Al mijn vragen (hoe vaak voeden is normaal, hoelang mag ze slapen zonder drinken, hoelang moet ze aan de borst liggen voor ik mag wisselen) vuurde ik op haar af en als een echte expert zij ze me dat ik op mijn gevoel moest vertrouwen. Het voeden ging echt lukken. En eigenlijk was het antwoord bijna altijd: leg haar maar eens aan. Het kan geen kwaad, gaat je productie lekker goed van lopen. Toen bedacht ik me ook: ik wil geen flesjes meer geven. Ook niet als wisseltruc. Het moet kunnen zonder die gekke manoeuvres. Ze leert maar gewoon waar de melk vandaan moet komen. Met nieuw vertrouwen dat het goed ging komen bedachten we maniertjes. Zo liet ik bijvoorbeeld eerst het tepelhoedje volstromen met melk zodat ze meteen doorhad dat ze kon gaan drinken. Maar wat was dat ook een gedoe joh. Had ik net met alle moeite de melk eruit (zie je het voor je, je knijpt dus gewoon in je eigen borsten)valt dat ding er natuurlijk af. Overal melk. Fiep huilen. Je snapt het.

Ondertussen begon het mega ongemak van de pijnlijke borsten. Je tepels zijn natuurlijk niets gewend en ineens hangt er 24/7 een kind aan te lurken. Ik heb twee tips: je eigen melk en daarna een Hydrogel Breastdiscs erop. Je eigen moedermelk heeft een helende werking dus laat je boob even drogen met wat melk en daarna plak je er zo’n ding op. Die zijn verkoelend en helpen je kloven en andere pijnlijkheden te genezen tussen de voedingen door. Uiteindelijk is het het idee dat het allemaal beter wordt omdat je borsten eraan wennen. Dat laatste is wel echt waar. Maar dat duurt wel eventjes.

Naar mate ze ouder werd kreeg ze meer kracht en energie. Ik hoefde na een paar dagen het flesje niet meer te gebruiken als wisseltruc, en ook niet altijd het tepelhoedje vol te laten stromen. Ik begon echt te vertrouwen dat het helemaal goed kwam. Fiep dronk en dronk en dronk. Het duurde soms zo lang maar ze bleef maar klokken dus blijkbaar (ik vind dat tot op de dag van vandaag moeilijk om te geloven) krijgt ze echt melk binnen uit mij. Gek idee, maar het werkt. Ze groeide als kool!

Ik begon te voeden in het openbaar, of bij anderen thuis. Ergens was dat best heel prima en lukte me dat ook goed. Maar die stomme tepelhoedjes maakten dat wel ietwat ongemakkelijk. Ik mijn beleving moest ik eerst een hele operatie met kijkers (met m’n borsten bloot) voordat ik het kind er tegen aan kon drukken (en daarmee het blote gedeelte dus weer verborg). Dus daar wou ik nog wel graag vanaf. Ik ben naar het borstvoedingscentrum in Zwolle geweest. Daar hielp een échte lactatiekundige (schrik niet maar heel veel lactatiekundigen zijn helemaal niet zo kundig, dus zorg dat je bij een échte aan de bel trekt) mij met dat probleem. Wat ik heel leuk vond was dat ze mijn tepels helemaal niet zo raar vond, sterker nog, doodnormaal. TOP, vond ik namelijk ook, maar had toch een klein complexje opgelopen. Met wat kleine tips kreeg ik Fiep op de goede manier aan de borst zonder tepelkrengetje, en dat voelde werkelijk als een bevrijding. Thuis ging dat natuurlijk niet direct zo soepel maar na een goede week doorzetten en proberen was ik vrijwel van ze af.

Fiep aan de borst, inclusief hormoonpukkeltjes

En daar was dan ineens dat moment. Het besef: ik geef borstvoeding. En al wekenlang. En het doet eigenlijk geen pijn meer, ik gebruik geen zalfjes, pads, tepelhoedjes, flesjes en kunstvoeding meer. Ik doe geen drie kwartier/uur over een voeding. Ik slaap langer dan een uur ’s nachts. Ik ben moe maar niet doodop. Mijn kind is blij en ze groeit. Ik doe het helemaal zelf, puur natuur. Het gaat goed! WE MADE IT!

En dat besef was pas met drie maanden. Dus voor een ieder die ervoor wil gaan of er nog midden in zit: zeg dit tegen jezelf. Na drie maanden wordt het echt beter. Dan pas ga je de gemakkelijke kanten ervan inzien. Tenminste: ik dan. Toen pas dacht ik écht: wat is het toch reuze handig. Geen gesjouw met flesjes en warm water (al zijn dat ook geen mega moeilijke dingen), ik heb alles bij me. Een luiertje, een romper en mijn boobs en alles komt goed.

Nu, negen maanden later, heb ik nog heel veel meer op- en aanmerkingen over het geven van borstvoeding. Maar deze blog wordt veel te lang dus dat bewaar ik wel voor een mogelijk deel twee.

BabyBaby

Share on
Previous Post Next Post

You may also like

6 Comments

  • Reply M A M A L O T J E - #11 Alles wat ik niet wist over borstvoeding en nu wel

    […] baby regelt alles in principe zelf. In deze blog schreef ik iets over ons begin van borstvoeding. Mocht je (nog niet) genoeg melk hebben: blijf je […]

    29 juli 2018 at 21:31
  • Reply Sabine (Momcave)

    Heel herkenbaar! Wat een struggles in het begin. Goed dat je zo keihard hebt doorgezet! Mag je trots op zijn.

    30 juli 2018 at 15:34
  • Reply M A M A L O T J E - De kraamweek: en dan heb je ineens een baby…

    […] soms ook gebotst. We maakten elkaar soms onzeker. En logisch ook, want die borstvoeding (een feit: dat ís gewoon helemaal kut in het begin) is ook moeilijk en bij iedereen gaat dat anders. Maar ik kreeg soms het gevoel dat ze zelf ook […]

    6 februari 2019 at 13:42
  • Reply M A M A L O T J E - De kraamweek: en dan heb je ineens een baby… - M A M A L O T J E

    […] soms ook gebotst. We maakten elkaar soms onzeker. En logisch ook, want die borstvoeding (een feit: dat ís gewoon helemaal kut in het begin) is ook moeilijk en bij iedereen gaat dat anders. Maar ik kreeg soms het gevoel dat ze zelf ook […]

    10 februari 2019 at 12:24
  • Reply M A M A L O T J E - Borstvoeding na een jaar - M A M A L O T J E

    […] Eerlijk gezegd heb ik voeden nooit fantastisch gevonden. De eerste maanden waren ronduit zwaar, maar alle begin is moeilijk. Daarna kwamen de veel makkelijkere tijden (lees hoe hier hoe het na […]

    13 maart 2019 at 18:03
  • Reply M A M A L O T J E - Borstvoedingsproblemen: als het niet direct wil lukken - M A M A L O T J E

    […] Ik had me goed voorbereid. Ik heb nooit een cursus gevolgd maar ik weet gewoon best veel van borstvoeding. Ik heb Fiep anderhalf jaar gevoed, ik heb me door die eerste ellendige weken heen geworsteld, ik wist waar ik aan begon. Ik schreef ook al een blog, de eerste keer. Deze lees je hier. […]

    15 februari 2021 at 22:58
  • Leave a Reply