Follow:
Zwangerschap

Positief bevallingsverhaal: En toen ging ik bevallen

29 september
Vandaag ben ik uitgerekend. De baby is nu klaar. Het staat overal: in je app, in je zwangerschapsboeken, in je agenda. Maar, er gebeurt he-le-maal niks vanbinnen. Er gaat helemaal niets gebeuren vandaag. IK GA OVER DATUM! Deze baby heeft het veel te goed.

Elke avond ben ik moe en uitgeput maar uit frustratie ga ik deze avond tot twee uur ‘s nachts naar een verjaardag van een vriendin. Vandaag niet? Dan nooit niet. Alsof de deadline is verstreken en het dan dus niet meer telt. Te laat: jammer, niet gelukt. Bye baby! Nog een leuk detail: Derko drinkt zelden teveel, maar precies deze avond was het écht niet handig geweest als de baby alsnog kwam. Met weeën achter het stuur, dat zou leuk zijn.

30 september
Ik lig in bed, op de bank en hang op een stoel. Is deze dag al voorbij? No baby.

1 oktober
Ik word wakker rond acht uur ’s ochtends met lichte buikpijn. Het is zoiets als menstruatiepijn. Ik heb al vaker krampen gehad en harde buiken maar deze duren langer en komen om de zoveel minuten. Ik merk dat ik enthousiast word. Ik ben 40 weken en twee dagen zwanger en dat vind ik lang genoeg. Ik app mijn zus met de vraag wanneer ik moet opletten en de tijd bijhouden. Domme vraag natuurlijk; dat mag je zelf weten. Ik wil gewoon even met iemand erover praten. Gaat het dan echt gebeuren? Zij zegt dat ik gewoon moet gaan timen. En warempel: ze blijken zowaar regelmatig te komen. Ongeveer om de tien minuten en ze duren ongeveer een halve minuut per keer.

De rest van de dag gaat dit zo door. De weeën worden langer en komen sneller maar nog niet veel pijnlijker. Even denk ik: ‘die weeën zijn echt niet zo erg’. ‘s Avonds zijn ze om de vijf minuten en duren ze ook bijna een minuut. Volgens de belbrief is dit het moment om de verloskundige te bellen. Toch twijfel ik. In eerste instantie weet ik bijna zeker dat dit het niet kan zijn, het doet nog niet pijn genoeg. Maar aan de andere kant; de timer laat toch echt wel regelmatige weeën zien. Ik bel. De verloskundige stelt voor om langs te komen. Ik wimpel het nog even af. Ergens heb ik bedacht dat ik het zo lang mogelijk alleen wil doen. En als ze dan komt, dat ik dan lekker ver ben. Ze zegt me dat ik moet bellen als ik niet meer kan slapen van de pijn.

Voordat we naar bed gaan checken we nog een keer of het hele bad goed staat (ik wil thuis in een bevallingsbad bevallen). We controleren de slangen, oefenen nog even met de kraan aansluiten en gaan dan naar bed. De verloskundige zei dat als ik wakker word van de pijn dat het dan bevallingweeën zijn. Aangezien ik de hele dag al twijfel ben ik vastberaden om te gaan slapen. Dan weet ik het daarna zeker. Spannend!
Ik slaap ongeveer anderhalf uur, en dan word ik alweer wakker. Ik heb steeds gedroomd over pijn dus die weeën zijn gebleven. Dan bedenk ik: ik ben er wakker van geworden! Dan zal het toch echt wel zo zijn. Ik ga naar beneden om te bouncen op mijn yogabal (tip van flip: zo’n bal haal je voor 6 euro bij de Action en het is echt heel erg fijn tegen ‘t einde van je zwangerschap).

Beneden breng ik een paar uur door en dan besluit ik rond 04:00 uur naar Derko te gaan o, hem wakker te maken. De weeën doen pijn en ik ben benieuwd hoe ver ik nu ben. Voor mijn gevoel doe ik het nu lang genoeg alleen. Ik hoop op een paar centimeters als de verloskundige komt kijken en bel de verloskundige (achteraf denk ik; goh, ik bel die vrouw midden in de nacht. Maar je denkt alleen aan jezelf, oeps). De verloskundige komt en checkt me rond 04:30 uur. Ik ga er vanuit dat er veel is gebeurd. Maar dan kijkt ze me aan en zegt: één centimeter. ÉÉN CENTIMETER?! MAAR… ÉÉN?! Maar ik doe dit toch al de hele dag en nacht? Ik ben al bijna twintig uren bezig!

Even raak ik heel erg gefrustreerd. Ik had het echt niet zien aankomen. Die stomme centimeter stelt niets voor. Ze stelt voor om me te strippen. Ik vind dat wel een prima plan, want ik ga dit niet nog 24 uur doen. Ik heb slaap nodig en snel ook, OF er moet schot in de zaak komen. Dit slaat nergens op. Daarbij vertelde ze ook nog dat ze mijn vliezen wel wou breken (dat bevordert de bevalling) maar dat dat pas kon met twee á drie centimeter. Eerst daar maar eens komen dus. Na het strippen gaat de verloskundige weer naar huis. Ze zei dat ik zeer waarschijnlijk de hele dag oefenweeën heb gehad. Ze wist niet zeker of de bevalling überhaupt wel was begonnen. Dat zei ze niet om mij te ontmoedigen, dat was gewoon de waarheid. Ik mocht wel paracetamol nemen als de krampen aanhielden. Ze kon gewoon nog niet met alle zekerheid zeggen dat dit het echte werk was. De moed zonk diep in mijn schoenen die ik niet aanhad: ik wil gewoon bevallen nu!

Ik ga naar bed met twee pillen en een boos hoofd. Slapen lukt niet. Ik weet na een halfuur al zeker: ik heb weeën, ze gaan niet weg, ik kan niet slapen, er moet wat gebeuren, dit duurt te lang, bevallen is stom, waarom moet dit.
Weer twee uur later: de weeën doen echt pijn en ik sta onder de douche. Ik app mijn zus. Zij zegt me dat als ik niet weet wat ik moet doen, dat ik dan echt niet hoef te wachten tot het niet meer gaat. ‘Die verloskundige is er voor jou, je hoeft niet eens een goeie reden te hebben om te bellen, als je wilt dat ze komt, dan komt ze gewoon!’ ‘Ohja, dat is ook zo.’ En ik stap weer onder de douche. We bellen de verloskundige. Het is inmiddels nog twee uur later. Om 08:30 checkt ze en heb ik 1.5 centimeter. Ik ben zó teleurgesteld. Dit ga ik niet volhouden, hier had ik me niet op voorbereid. Stiekem denk ik; ik wil een ruggenprik. Dan kan ik tenminste slapen en bijkomen. Daarna kan ik wel bevallen. Maarja, dan kan ik dus niet meer thuis bevallen in het bad. Derko vraagt me drie keer of ik het zeker weet. De verloskundige stelt voor om mijn vliezen te breken, maar als ik alsnog naar het ziekenhuis wil dan kunnen we beter eerst daarheen gaan. Grappig wat een verschil in methodes; de eerste verloskundige zei dat ze de vliezen pas met drie centimeter kon breken. Deze verloskundige vond dat het nu al kon. Beter! Schot in de zaak!

We besluiten toch om naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb nog net een tasje ingepakt maar heb geen idee of die compleet is. We zien er allebei niet uit. Joggingsbroekies en oude T-shirts. Ik had me voorgesteld dat ik in een toffe sportbeha in een bad zou zitten. Dat gaat niet meer lukken. Ach, wat maakt het mij ook uit. Ik ben nu toch al van mijn plannen af.


Eenmaal in het ziekenhuis is het 09:30 uur. De verloskundige breekt mijn vliezen en wat blijkt; meconium (dat is een mooi woord voor poep) in het vruchtwater! Bam. Ineens word ik een medisch geval. Stiekem denk ik nog even; óh beter dan hoef ik dit niet te betalen. Maar dan gaan er allerlei slangetjes en plakkertjes aan en in mijn lijf. Ze krijgen de hartslag van de baby niet goed te pakken dus er wordt iets in haar hoofdje gedraaid waardoor ze haar in de gaten kunnen houden. Eng idee, maar ze schijnen er niet zo’n last van te hebben. Inmiddels ben ik al uren weeën aan het weg zuchten. En dat doe ik serieus best wel goed. Ik zit helemaal in een stille bevallingsbubbel. Niemand mag nog hard praten en Derko’s hand is het enige wat ik nodig heb. Ik knijp zijn hand tijdens een wee (hoorde ik achteraf) helemaal fijn maar laat verder niks merken. Grappig, ik dacht altijd dat ik een hele wilde schreeuwerd zou zijn. Niets is minder waar.

Omdat ik nu toch al ‘medisch’ ben vind ik dat ik die ruggenprik wel verdiend heb. Ik mag niet meer van het bed, ik kan niet meer onder de douche, dus ik wil verdoving. Gek hoe je belangen veranderen als je eenmaal bezig bent. Van te voren dacht ik: ‘zo natuurlijk mogelijk, in een bad, thuis, rustig muziekje, kaarsje, helemaal gezellig’. HAHA! Niet dus. Zat ik daar: in een lelijk verlichtte kamer met een lelijke geschilderde bloem op de muren. Draadjes aan mijn lijf, een infuus in mijn hand en een veel te hard pratende verpleegkundige aan mijn bed. Ik had me niet ingelezen over de ruggenprik en wist er eigenlijk bijna niets vanaf. Nouja, wel wat gehoord tijdens de informatieavond bij de verloskundige. Maar eerlijk is eerlijk: ik was afgeleid en Derko moest opletten. We hebben het verder niet nabesproken. We waren verder ook niet naar zo’n voorlichtingsavond geweest in het ziekenhuis; ik zou immers nooit in het ziekenhuis belandden. Dat we überhaupt wisten waar we moesten parkeren was dankzij de verloskundige. Achja, weet je dat ook vast: je komt er wel hoor. Onvoorbereid moet het ook gewoon lukken.

Inmiddels heb ik vier centimeter ontsluiting dus het wil nog niet echt vlotten. De weeën zijn heftig en komen snel achter elkaar. Maar de gynaecoloog zei dat ze nog niet heel effectief waren. Overigens tellen ze in het ziekenhuis pas vanaf het breken van de vliezen, dus dan ging het nog wel ‘netjes’ qua centimeters. Eindelijk (het heeft in totaal langer dan twee uur geduurd) komt de ruggenprikman. Gatver, wat een knurft. Het was eindelijk stil en rustig in de kamer en daar ineens kwam er een jolige, zelfingenomen man binnen. ‘Komt u maar even zitten mevrouwtje! En stil blijven zitten graag’. Nou zo makkelijk gaat dat dus helemaal niet. Al met al lukt het dan toch. Ineens schiet er iets door mijn hoofd. Je kunt verlamd worden van een verkeerde prik! Ik krijg het voor elkaar om snel tegen Derko te zeggen dat hij moet bidden dat ik geen dwarslaesie krijg. De prik wordt gezet, wat helemaal goed gaat. Het was ook niet pijnlijk.

Ongeveer twintig minuten heb ik profijt van de ruggenprik. Ik heb mijn ogen weer open en kan hardop praten. En dan al heel snel voel ik de druk van de weeën keihard terugkomen. Zo hard dat ik het gevoel heb dat de verdoving uit staat of verkeerd zit. Volgens de verpleging kan dat niet, maar ook zij ziet mij veranderen. Ik baal zo! Ik word er boos van. Weg ‘bubbel’. Ik zou toch nu geheel pijnloos moeten kunnen slapen?! Hoe ga ik dit volhouden aankomende uren/dagen/weken *zo voelde het*. De gynaecoloog checkt en daar was de oorzaak. Ineens heb ik negen centimeter! Dat was echt heel erg snel. HOERA – WE ZIJN ER BIJNA! Maarja, Ondertussen heb ik dus enorme persdrang maar ik moet nog wel een centimetertje wachten. Oftewel; persdrang wegzuchten. Nou sorry hoor maar dat is niet te doen. Ik begin als een soort exorcist in dat bed te krioelen. Ik doe helemaal niets meer zelf. Mijn lichaam neemt het totaal over. Ik krimp in elkaar en duw met de druk mee. Er komen allerlei oergeluiden uit. Dit was dus het moment dat ik iets minder stil was. Achteraf heeft mijn zus dat nog gehoord, die kwam namelijk de sleutel van ons huis halen om even op te ruimen in ons huis. Dat bad en meer van dat soort bevallingsspullen stonden nog in de kamer. Oeps… Zij schrok zich te pletter van de geluiden die ze hoorde. Maarja, wisten wij veel. Er was immers een kwartier geleden nog niks aan het handje! Ik dacht écht dat het nog uren ging duren en dat ik met die ruggenprik nog even wat slaap ging pakken.

Er verstrijkt ongeveer een uur. In dat uur heb ik Derko een paar keer aangekeken met de blik: ‘Sorry ik weet ook niet wat er gebeurd, dit gebeurt en ik kan er niks aan doen’. Hij keek zeer gefascineerd, grote ogen. In dat uur heb ik heel vaak gedacht dat er iemand even moest checken of we al bij de tien waren want voor mijn gevoel had ik mijn baby er al uit gepoept. Maar nee er was ook nog wissel van de wacht, grrrrmpf, en ik gok dat de ruggenprik nog echt uit m’n lichaam moest verdwijnen. Dan komt de nieuwe gynaecoloog en zij voelt dat ik tien centimeter heb. Yes ik mag persen. Ik heb er zin in. Het is dan 15:30 uur. Nog even vraagt ze of ik het goed vind dat er een coassistent mee komt kijken. ‘Hij heeft nog nooit een bevalling gezien’. Ik zeg: ‘nee bedankt’ en denk: ‘ik heb verdorie zelf ook nog nooit een bevalling gezien’.

Dan mag ik beginnen. Alsnog komt iemand anders het proces begeleiden. Ik baal want ze begint met ‘Toe maar meisje, heel goed, goed zo (bedenk zelf even een heel zacht lief stemmetje)’. Dat trek ik niet. Óf je zegt krachtige dingen, of je bent stil. Maar niet dat halflaffe gefluister. Gelukkig is zij na mijn eerlijke aanwijzing ook heel adequaat en goed voor me. Persen is echt fantastisch. De pijn achterwege gelaten (HOE DAN, DIE MELOEN ERDOOR?!) maar het gevoel dat je eindelijk mag werken, heerlijk. Ik voel gewoon dat het werkt. Ik voel mijn baby zakken en blijven zakken. De pijn is oprecht zo intens dat ik die soort van uitschakel, maar daardoor is het juist ook echt heel erg goed te doen. Er is geen weg terug dus we moeten het samen oplossen. Die baby en ik. En dat doen we! Ik luister heel goed naar de aanwijzingen maar voel ook perfect aan wanneer er weer een wee komt. Wat een andere staat van zijn ineens! Ik kan helder nadenken, kan soort van praten tussen de weeën door, ik kijk mensen aan.

En dan.. na 24 minuten persen is ze eruit. Het moment is daar. Een paars meisje, helemaal warm en glibberig. Ik kijk naar Derko want ik schrok vooral alleen maar dat dit ‘hét moment’ was. Zijn ogen waren zó groot dat ik besefte dat ik zelf weer moest kijken naar wie dat baby’tje in die handen was. (Dit gebeurd allemaal in een halve seconde natuurlijk). Dan pak ik haar aan. Wow, dus dit is haar dan. IK pak haar aan. Dit is MIJN baby. Dit was die baby in mijn buik. Zij zat er in. Zij is het. Zij is het kindje waarop we wachtten. Zij is mijn kindje. Dit is haar.  Ze begint te huilen, ze kleurt van paars naar rood. Het is te bizar voor woorden. Ik ken haar helemaal niet. Wie is dit kindje? Dus zo is het om een baby te krijgen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet voelen. Maar dan komt al gauw tussen al dat ongeloof de blijheid. De liefde. Ik was blij.. heel blij. Dat het klaar was. Dat ze eruit was. Dat ik haar kon zien. Oh wat heerlijk!!! ZE IS ER! Ze is zoooooo mooi en lief en leuk. Derko kijkt zo ontzettend trots. We zijn met zijn drieën. WE HEBBEN EEN BABY! FIEP IS GEBOREN!

Fiep  – 2 oktober 2017 – 3850 gram

Het gevoel, de trots, de stromende liefde, alles kwam wat later. Niet te laat, dat kan gelukkig niet. Ik heb nog heel lang niet precies geweten hoe het moest voelen. Ik had gevoel dat ik de hele tijd met hele grote ogen keek, waarschijnlijk was dat ook zo. Maar man, wat was ik blij. En zo trots. Op haar, op mezelf, op Derko. We did it!

Uiteindelijk was het dus tóch nog een redelijke snelle bevalling. Zoals ik al eerder vertelde telt het ziekenhuis ongeveer vanaf het punt dat je vliezen zijn gebroken. In mijn geval is dat handmatig gedaan maar vanaf dat punt duurde het dus nog maar zes uur. Het persen kan ook veel langer duren maar ik heb dat echt als een puur krachtstuk ervaren. Ik vond het fantastisch om te doen. Misschien verromantiseer ik het een beetje na al die maanden, dat kan. Maar de kern van dit verhaal heb ik al binnen twee weken na de bevalling geschreven en daar staat het ook al zo beschreven. Ik ben alle schaamte voorbij gegaan en puur gaan concentreren op het ‘eruit duwen’ van mijn kind. Veel fijner dan dat ellenlange wachten en concentreren op die ontsluitingsweeën. Ik heb totaal geen spijt van de ruggenprik, al ben ik wel heel benieuwd hoe het was verlopen zonder. Vooral omdat ik er maar zo kort profijt van heb gehad. Misschien ooit een volgende bevalling. Ik ga het zeker proberen! Maar… ik heb wel vaker plannen die niet precies zo verlopen heb ik gemerkt 😉
Zo eerlijk mogelijk verteld en wat niemand ooit hardop zegt:
Ze rook heel gek. Dat heb ik nooit eerder gehoord, maar ik vond haar echt een beetje een onbestemde geur hebben. Helemaal niet zo ‘lekker baby-achtig’. Maar goed, ik was heel erg blij dus het maakte niet uit. Ze was nog steeds het allerleukste wat ik ooit heb gekregen. ZO BLIJ!

RESPECT dat je tot hier gekomen bent. Wat een verhaal. Heb jij ook een bevallingsverhaal? Zo ja: wil je mij laten weten waar ik het kan lezen. Vind ik leuk!

Share on
Previous Post Next Post

You may also like

19 Comments

  • Reply Femke

    Zo. Das een laaaaaaaang verhaal, maar wel een hele mooie! Mooi en krachtig geschreven, af en toe moest ik even lachen om je gedachten, die heb ik ook gehad haha. Ik heb mijn bevallingsverhalen wel opgeschreven maar niet gedeeld, het voelt als een verhaal dat ik verteld aan mezelf. Of aan mijn jongens.

    Mijn bevallingen waren totaal anders, maar die van mijn oudste begon net zoals bij jou, na uuuuuuren pas 1 cm ontsluiting. Dan zakt de moed je lekker in de schoenen hé. Uiteindelijk vorderde het gewoon niet. Na 24 uur zat ik op 4 cm en daar zat ik al uren en uren. Dus het werd een keizersnede. Iets wat ik echt.niet.wou (ik wou net als jij in bad bevallen). En waarvan ik toen toch echt wel dacht: ja, snij me maar open, het maakt me allemaal niks meer uit! Ik had het nooit verwacht, maar nu 13 weken geleden werd Jonas geboren. Met een geplande keizersnede. En wauw, wat was het prachtig! Ik had nooit verwacht dat ik dat zou zeggen, een keizersnede prachtig. Maar echt, ik heb ervan genoten. Mijn mini trauma van mijn eerst bevalling is volledig verdwenen. Mooi hé, dat iedereen het op zijn manier ervaart. <3

    5 juni 2018 at 10:57
    • Reply mamalotje

      Zo tof om te lezen!

      5 juni 2018 at 21:19
  • Reply Juultje

    Zo herkenbaar. Dat door het bed heen en weer kronkelen, niet jezelf in de hand hebben. Schijnbaar is dat de oerkracht die het over neemt. Ik heb dat echt na de bevalling moeten laten bezinken. Het voelde zo niet als mezelf.
    Persen daarentegen idd. Heerlijk! Je komt dan weer tot jezelf en doet het gewoon.

    5 juni 2018 at 12:13
    • Reply mamalotje

      Ja echt reuze bizar he?! Kan me voorstellen dat je daar nog even over na moest denken! Ik heb het er ook nog ZO vaak over gehad met iedereen die erover wou praten.

      5 juni 2018 at 21:18
  • Reply Sabine (Momcave)

    Prachtig verhaal Lot!
    Je word er gewoon ingezogen!

    7 juni 2018 at 15:32
    • Reply mamalotje

      Dank!!

      13 juni 2018 at 06:43
  • Reply eefke

    Ik werd telkens afgeleid maar naar een paar dagen kan ik eindelijk zeggen dat ik het af heb gelezen, wauw! Het is fenominaal hoe prachtig en tegelijkertijd pijnlijk zo’n geboorte kan zijn. Super leuk geschreven. Ik weet niet of je facebook hebt maar ik moest ineens aan een filmpje denken toen ik je stukje las over die meloen https://www.facebook.com/uniladmag/videos/4913009828722037/

    Thnx voor dit leuke artikel. Ik ben zelf ook aan het schrijven gegaan, alleen mijn eerste bevalling is alweer bijna 8 jaar geleden dus ik moet heel diep graven in mijn geimplodeerde mommybrain, lol……

    7 juni 2018 at 22:00
    • Reply mamalotje

      Wat lief! Dankjewel!

      13 juni 2018 at 06:42
  • Reply M A M A L O T J E - #10 Het bizarre begin van borstvoeding

    […] is. Zo heb ik denk ik mijn bevallingspijn ietwat rooskleuriger voor mezelf opgeslagen (dat lees je hier), en zo ga ik dat waarschijnlijk met dit onderwerp ook doen. En dat wil ik niet, want dan gaat het […]

    14 juli 2018 at 20:19
  • Reply Denise

    Wat heerlijk om te lezen! Ik heb dit moment echt even helemaal met je meebeleefd.

    Hier een behoorlijk snelle bevalling van de eerste merkbare wee tot geboorte (nog geen 4 uur). Maar er zitten zulke herkenbare stukken in.

    Ik heb mijn verhaal geschreven en wil het binnenkort wel ergens neerzetten maar ben er nog niet helemaal uit waar en hoe…

    30 september 2018 at 07:18
  • Reply Tessa

    Prachtig verhaal! Je wilt bevallingsverhalen? Ik heb er 2 voor je 😉
    1: mijn zoontje (2016). Zodra mijn vliezen zijn gebroken barst er een weeënstorm uit in mijn lichaam: in 30 minuten tijd heb ik zo’n 30/35 weeën gehad. Heel pijnlijk, en omdat ik geen tijd heb ervan bij te komen ook heel misselijkmakend. Ik zit binnen 2,5 uur op 10cm. Daarna ben ik (in het ziekenhuis) nog eens 2 uren aan het persen maar hij wil er niet uit, het lukt me verdorie niet! Dus het wordt medisch: ik krijg via een infuus weeënopwekkers en dan gaat het snel: 20 minuten later is mijn zoontje geboren, WAUW! 🙂 ik ben lichamelijk kapot maar zó trots!
    2: mijn dochtertje (2018). De vk en ikzelf wist inmiddels dat ik snel kan bevallen. Ook dit keer heb ik een weeënstorm, nog heftiger en intenser dan bij mijn zoontje. We racen naar het ziekenhuis (dat was opnieuw mijn eigen voorkeur) en vlak nadat we daar zijn, wordt ze (na 6 minuten persen) geboren. Van begin (vruchtwaterverlies) tot eind (ze is er!) duurde het 66 minuten! Pfff 🙂
    Nu is mijn gezin af, we zijn compleet.

    15 januari 2019 at 20:31
  • Reply M A M A L O T J E - De kraamweek: en dan heb je ineens een baby… - M A M A L O T J E

    […] MY GOODNESS. Slaaptekort. Ik had een redelijk goede bevalling, dat lees je hier terug. Maar ik had toch echt een nachtje overgeslagen. Nu brengt adrenaline (krijg je lekker veel […]

    10 februari 2019 at 12:25
  • Reply Marianne

    Och wat leuk om te lezen, mag ik wel zeggen vind ik want ik had ook zo’n worsteling met ontsluiting bij mijn eerste… toen gaf een pethedineprik uitkomst en ontsluiting, ook na 2 uur wachten op een verpleger en wisseling van de wacht. Ik zit nu ongeduldig te wachten op de tweede en jouw verhaal te lezen geeft me weer wat ruimte en lucht: het loopt zoals het loopt. Dank! En veel geluk met elkaar.

    7 februari 2020 at 08:30
  • Reply M A M A L O T J E - De zwangerschap: wat doe ik dit keer anders? - M A M A L O T J E

    […] te merken. Maar hij verliep totaal anders dan ik had gepland (lekker thuis, in bad, kaarsjes aan). Het werd een ziekenhuisbevalling met ruggenprik, weeënopwekkers en een lelijke muurschildering in e…. Nog steeds, het was een prima bevalling. Maar wil ik het dit keer anders? Jazeker. Als het kan […]

    7 mei 2020 at 21:11
  • Reply M A M A L O T J E - Waarom een natuurlijke thuisgeboorte? - M A M A L O T J E

    […] mijn rug op een bed. En toch was ik mega positief. Het hele verhaal schreef ik op en ik noemde het: ‘Positief bevallen in het ziekenhuis’. Ik was blij met de keuze om naar het ziekenhuis te gaan, ookal gooide ik daarmee al mijn plannen […]

    30 september 2020 at 17:07
  • Reply M A M A L O T J E - Geboorteplan: natuurlijke thuisbevalling - M A M A L O T J E

    […] Dit ietwat summiere plan was hoe ik een geboorteplan voor me zag. Eerlijk gezegd was me verder ook niets uitgelegd en vond ik het maar een vaag ding, zo’n geboorteplan. Achteraf had ik natuurlijk wel wat research kunnen doen maar ergens verwacht je toch ook dat de verloskundige je daarin begeleidt. Zij vond dit een prima ‘plan’ en verder hadden we het er niet meer over. Hoe de bevalling daadwerkelijk verliep kun je hier lezen. […]

    12 oktober 2020 at 16:47
  • Reply Kim van den Heuvel

    Wat een heerlijk verhaal! Ik ben volgende week uitgerekend (2e kindje) dus nu “obsessief” bevallingsverhalen aan het opzoeken om de gezonde spanningen te temperen. Alsof dat de bevalling dichterbij zou brengen 😉

    Vooral dit stukje: Dan mag ik beginnen. Alsnog komt iemand anders het proces begeleiden. Ik baal want ze begint met ‘Toe maar meisje, heel goed, goed zo (bedenk zelf even een heel zacht lief stemmetje)’. Dat trek ik niet. Óf je zegt krachtige dingen, of je bent stil. Maar niet dat halflaffe gefluister.

    HILARISCH en herkenbaar van de vorige keer!

    Bedankt voor het delen!

    31 oktober 2020 at 12:30
  • Reply Maria

    Ik was zo bang voor de bevalling van de tweede, nu was mijn eerste bevalling was vrij traumatisch. Na 24 uur rug weeen, om 4 uur snachts met de ambulance omdat het kind er niet uit kwam. In het ziekenhuis kwam ze er wereld met de vacuumpomp en had ik ruim 1.2 l bloedverlies. Vervolgens raakte mijn knip ontstoken (derde bil) en had ik een lang herstel. De tweede moest dus in het ziekenhuis, want bloedverlies bij de eerste. Ik zag er zo tegen op, maar het viel 100% mee. S’morgens rond 7 uur 40+6wk werd ik wakker met buik weeen, na een paar uur weeen had ik 6 cm, tegen de middag mocht ik naar het ziekenhuis, daar barste een weenstorm los en een uur later is mijn zoon geboren. Mijn vliezen braken spontaan, en ik moest hem door de hechtingen van vorige keer persen. Hij had in het vruchtwater gepoept en er kwam een enorme golf groene slijm mee. Het hechten viel mee. Ik had gerekend op en marathon maar het werd een korte sprint. Zelfs de weeen waren compleet anders. In mijn beleving ging het bij de tweede gewoon goed, ondanks het groene slijm. Ik denk zelfs dat mijn tweede bevalling mij over het trauma van de eerste heen heeft geholpen.

    8 december 2020 at 21:04
  • Reply M A M A L O T J E - Bijna 42 weken zwanger - M A M A L O T J E

    […] ter wereld. Met 40.2 weken kreeg ik voorweeën en de volgende dag zette het door in het echte werk. Hoe die bevalling verliep lees je hier. Door deze ervaring had ik ergens wel verwacht dat ik ook deze keer rond de 40 weken zou bevallen. […]

    9 december 2020 at 20:46
  • Leave a Reply