29 september
Vandaag ben ik uitgerekend. De baby is nu klaar. Het staat overal: in je app, in je zwangerschapsboeken, in je agenda. Maar, er gebeurt he-le-maal niks vanbinnen. Er gaat helemaal niets gebeuren vandaag. IK GA OVER DATUM! Deze baby heeft het veel te goed.

Elke avond ben ik moe en uitgeput maar uit frustratie ga ik deze avond tot twee uur ‘s nachts naar een verjaardag van een vriendin. Vandaag niet? Dan nooit niet. Alsof de deadline is verstreken en het dan dus niet meer telt. Te laat: jammer, niet gelukt. Bye baby! Nog een leuk detail: Derko drinkt zelden teveel, maar precies deze avond was het écht niet handig geweest als de baby alsnog kwam. Met weeën achter het stuur, dat zou leuk zijn.

30 september
Ik lig in bed, op de bank en hang op een stoel. Is deze dag al voorbij? No baby.

1 oktober
Ik word wakker rond acht uur ’s ochtends met lichte buikpijn. Het is zoiets als menstruatiepijn. Ik heb al vaker krampen gehad en harde buiken maar deze duren langer en komen om de zoveel minuten. Ik merk dat ik enthousiast word. Ik ben 40 weken en twee dagen zwanger en dat vind ik lang genoeg. Ik app mijn zus met de vraag wanneer ik moet opletten en de tijd bijhouden. Domme vraag natuurlijk; dat mag je zelf weten. Ik wil gewoon even met iemand erover praten. Gaat het dan echt gebeuren? Zij zegt dat ik gewoon moet gaan timen. En warempel: ze blijken zowaar regelmatig te komen. Ongeveer om de tien minuten en ze duren ongeveer een halve minuut per keer.

De rest van de dag gaat dit zo door. De weeën worden langer en komen sneller maar nog niet veel pijnlijker. Even denk ik: ‘die weeën zijn echt niet zo erg’. ’s Avonds zijn ze om de vijf minuten en duren ze ook bijna een minuut. Volgens de belbrief is dit het moment om de verloskundige te bellen. Toch twijfel ik. In eerste instantie weet ik bijna zeker dat dit het niet kan zijn, het doet nog niet pijn genoeg. Maar aan de andere kant; de timer laat toch echt wel regelmatige weeën zien. Ik bel. De verloskundige stelt voor om langs te komen. Ik wimpel het nog even af. Ergens heb ik bedacht dat ik het zo lang mogelijk alleen wil doen. En als ze dan komt, dat ik dan lekker ver ben. Ze zegt me dat ik moet bellen als ik niet meer kan slapen van de pijn.

Voordat we naar bed gaan checken we nog een keer of het hele bad goed staat (ik wil thuis in een bevallingsbad bevallen). We controleren de slangen, oefenen nog even met de kraan aansluiten en gaan dan naar bed. De verloskundige zei dat als ik wakker word van de pijn dat het dan bevallingweeën zijn. Aangezien ik de hele dag al twijfel ben ik vastberaden om te gaan slapen. Dan weet ik het daarna zeker. Spannend!
Ik slaap ongeveer anderhalf uur, en dan word ik alweer wakker. Ik heb steeds gedroomd over pijn dus die weeën zijn gebleven. Dan bedenk ik: ik ben er wakker van geworden! Dan zal het toch echt wel zo zijn. Ik ga naar beneden om te bouncen op mijn yogabal (tip van flip: zo’n bal haal je voor 6 euro bij de Action en het is echt heel erg fijn tegen ’t einde van je zwangerschap).

Beneden breng ik een paar uur door en dan besluit ik rond 04:00 uur naar Derko te gaan o, hem wakker te maken. De weeën doen pijn en ik ben benieuwd hoe ver ik nu ben. Voor mijn gevoel doe ik het nu lang genoeg alleen. Ik hoop op een paar centimeters als de verloskundige komt kijken en bel de verloskundige (achteraf denk ik; goh, ik bel die vrouw midden in de nacht. Maar je denkt alleen aan jezelf, oeps). De verloskundige komt en checkt me rond 04:30 uur. Ik ga er vanuit dat er veel is gebeurd. Maar dan kijkt ze me aan en zegt: één centimeter. ÉÉN CENTIMETER?! MAAR… ÉÉN?! Maar ik doe dit toch al de hele dag en nacht? Ik ben al bijna twintig uren bezig!

Even raak ik heel erg gefrustreerd. Ik had het echt niet zien aankomen. Die stomme centimeter stelt niets voor. Ze stelt voor om me te strippen. Ik vind dat wel een prima plan, want ik ga dit niet nog 24 uur doen. Ik heb slaap nodig en snel ook, OF er moet schot in de zaak komen. Dit slaat nergens op. Daarbij vertelde ze ook nog dat ze mijn vliezen wel wou breken (dat bevordert de bevalling) maar dat dat pas kon met twee á drie centimeter. Eerst daar maar eens komen dus. Na het strippen gaat de verloskundige weer naar huis. Ze zei dat ik zeer waarschijnlijk de hele dag oefenweeën heb gehad. Ze wist niet zeker of de bevalling überhaupt wel was begonnen. Dat zei ze niet om mij te ontmoedigen, dat was gewoon de waarheid. Ik mocht wel paracetamol nemen als de krampen aanhielden. Ze kon gewoon nog niet met alle zekerheid zeggen dat dit het echte werk was. De moed zonk diep in mijn schoenen die ik niet aanhad: ik wil gewoon bevallen nu!

Ik ga naar bed met twee pillen en een boos hoofd. Slapen lukt niet. Ik weet na een halfuur al zeker: ik heb weeën, ze gaan niet weg, ik kan niet slapen, er moet wat gebeuren, dit duurt te lang, bevallen is stom, waarom moet dit.
Weer twee uur later: de weeën doen echt pijn en ik sta onder de douche. Ik app mijn zus. Zij zegt me dat als ik niet weet wat ik moet doen, dat ik dan echt niet hoef te wachten tot het niet meer gaat. ‘Die verloskundige is er voor jou, je hoeft niet eens een goeie reden te hebben om te bellen, als je wilt dat ze komt, dan komt ze gewoon!’ ‘Ohja, dat is ook zo.’ En ik stap weer onder de douche. We bellen de verloskundige. Het is inmiddels nog twee uur later. Om 08:30 checkt ze en heb ik 1.5 centimeter. Ik ben zó teleurgesteld. Dit ga ik niet volhouden, hier had ik me niet op voorbereid. Stiekem denk ik; ik wil een ruggenprik. Dan kan ik tenminste slapen en bijkomen. Daarna kan ik wel bevallen. Maarja, dan kan ik dus niet meer thuis bevallen in het bad. Derko vraagt me drie keer of ik het zeker weet. De verloskundige stelt voor om mijn vliezen te breken, maar als ik alsnog naar het ziekenhuis wil dan kunnen we beter eerst daarheen gaan. Grappig wat een verschil in methodes; de eerste verloskundige zei dat ze de vliezen pas met drie centimeter kon breken. Deze verloskundige vond dat het nu al kon. Beter! Schot in de zaak!

We besluiten toch om naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb nog net een tasje ingepakt maar heb geen idee of die compleet is. We zien er allebei niet uit. Joggingsbroekies en oude T-shirts. Ik had me voorgesteld dat ik in een toffe sportbeha in een bad zou zitten. Dat gaat niet meer lukken. Ach, wat maakt het mij ook uit. Ik ben nu toch al van mijn plannen af.

Eenmaal in het ziekenhuis is het 09:30 uur. De verloskundige breekt mijn vliezen en wat blijkt; meconium (dat is een mooi woord voor poep) in het vruchtwater! Bam. Ineens word ik een medisch geval. Stiekem denk ik nog even; óh beter dan hoef ik dit niet te betalen. Maar dan gaan er allerlei slangetjes en plakkertjes aan en in mijn lijf. Ze krijgen de hartslag van de baby niet goed te pakken dus er wordt iets in haar hoofdje gedraaid waardoor ze haar in de gaten kunnen houden. Eng idee, maar ze schijnen er niet zo’n last van te hebben. Inmiddels ben ik al uren weeën aan het weg zuchten. En dat doe ik serieus best wel goed. Ik zit helemaal in een stille bevallingsbubbel. Niemand mag nog hard praten en Derko’s hand is het enige wat ik nodig heb. Ik knijp zijn hand tijdens een wee (hoorde ik achteraf) helemaal fijn maar laat verder niks merken. Grappig, ik dacht altijd dat ik een hele wilde schreeuwerd zou zijn. Niets is minder waar.

Omdat ik nu toch al ‘medisch’ ben vind ik dat ik die ruggenprik wel verdiend heb. Ik mag niet meer van het bed, ik kan niet meer onder de douche, dus ik wil verdoving. Gek hoe je belangen veranderen als je eenmaal bezig bent. Van te voren dacht ik: ‘zo natuurlijk mogelijk, in een bad, thuis, rustig muziekje, kaarsje, helemaal gezellig’. HAHA! Niet dus. Zat ik daar: in een lelijk verlichtte kamer met een lelijke geschilderde bloem op de muren. Draadjes aan mijn lijf, een infuus in mijn hand en een veel te hard pratende verpleegkundige aan mijn bed. Ik had me niet ingelezen over de ruggenprik en wist er eigenlijk bijna niets vanaf. Nouja, wel wat gehoord tijdens de informatieavond bij de verloskundige. Maar eerlijk is eerlijk: ik was afgeleid en Derko moest opletten. We hebben het verder niet nabesproken. We waren verder ook niet naar zo’n voorlichtingsavond geweest in het ziekenhuis; ik zou immers nooit in het ziekenhuis belandden. Dat we überhaupt wisten waar we moesten parkeren was dankzij de verloskundige. Achja, weet je dat ook vast: je komt er wel hoor. Onvoorbereid moet het ook gewoon lukken.

Inmiddels heb ik vier centimeter ontsluiting dus het wil nog niet echt vlotten. De weeën zijn heftig en komen snel achter elkaar. Maar de gynaecoloog zei dat ze nog niet heel effectief waren. Overigens tellen ze in het ziekenhuis pas vanaf het breken van de vliezen, dus dan ging het nog wel ‘netjes’ qua centimeters. Eindelijk (het heeft in totaal langer dan twee uur geduurd) komt de ruggenprikman. Gatver, wat een knurft. Het was eindelijk stil en rustig in de kamer en daar ineens kwam er een jolige, zelfingenomen man binnen. ‘Komt u maar even zitten mevrouwtje! En stil blijven zitten graag’. Nou zo makkelijk gaat dat dus helemaal niet. Al met al lukt het dan toch. Ineens schiet er iets door mijn hoofd. Je kunt verlamd worden van een verkeerde prik! Ik krijg het voor elkaar om snel tegen Derko te zeggen dat hij moet bidden dat ik geen dwarslaesie krijg. De prik wordt gezet, wat helemaal goed gaat. Het was ook niet pijnlijk.

Ongeveer twintig minuten heb ik profijt van de ruggenprik. Ik heb mijn ogen weer open en kan hardop praten. En dan al heel snel voel ik de druk van de weeën keihard terugkomen. Zo hard dat ik het gevoel heb dat de verdoving uit staat of verkeerd zit. Volgens de verpleging kan dat niet, maar ook zij ziet mij veranderen. Ik baal zo! Ik word er boos van. Weg ‘bubbel’. Ik zou toch nu geheel pijnloos moeten kunnen slapen?! Hoe ga ik dit volhouden aankomende uren/dagen/weken *zo voelde het*. De gynaecoloog checkt en daar was de oorzaak. Ineens heb ik negen centimeter! Dat was echt heel erg snel. HOERA – WE ZIJN ER BIJNA! Maarja, Ondertussen heb ik dus enorme persdrang maar ik moet nog wel een centimetertje wachten. Oftewel; persdrang wegzuchten. Nou sorry hoor maar dat is niet te doen. Ik begin als een soort exorcist in dat bed te krioelen. Ik doe helemaal niets meer zelf. Mijn lichaam neemt het totaal over. Ik krimp in elkaar en duw met de druk mee. Er komen allerlei oergeluiden uit. Dit was dus het moment dat ik iets minder stil was. Achteraf heeft mijn zus dat nog gehoord, die kwam namelijk de sleutel van ons huis halen om even op te ruimen in ons huis. Dat bad en meer van dat soort bevallingsspullen stonden nog in de kamer. Oeps… Zij schrok zich te pletter van de geluiden die ze hoorde. Maarja, wisten wij veel. Er was immers een kwartier geleden nog niks aan het handje! Ik dacht écht dat het nog uren ging duren en dat ik met die ruggenprik nog even wat slaap ging pakken.

Er verstrijkt ongeveer een uur. In dat uur heb ik Derko een paar keer aangekeken met de blik: ‘Sorry ik weet ook niet wat er gebeurd, dit gebeurt en ik kan er niks aan doen’. Hij keek zeer gefascineerd, grote ogen. In dat uur heb ik heel vaak gedacht dat er iemand even moest checken of we al bij de tien waren want voor mijn gevoel had ik mijn baby er al uit gepoept. Maar nee er was ook nog wissel van de wacht, grrrrmpf, en ik gok dat de ruggenprik nog echt uit m’n lichaam moest verdwijnen. Dan komt de nieuwe gynaecoloog en zij voelt dat ik tien centimeter heb. Yes ik mag persen. Ik heb er zin in. Het is dan 15:30 uur. Nog even vraagt ze of ik het goed vind dat er een coassistent mee komt kijken. ‘Hij heeft nog nooit een bevalling gezien’. Ik zeg: ‘nee bedankt’ en denk: ‘ik heb verdorie zelf ook nog nooit een bevalling gezien’.

Dan mag ik beginnen. Alsnog komt iemand anders het proces begeleiden. Ik baal want ze begint met ‘Toe maar meisje, heel goed, goed zo (bedenk zelf even een heel zacht lief stemmetje)’. Dat trek ik niet. Óf je zegt krachtige dingen, of je bent stil. Maar niet dat halflaffe gefluister. Gelukkig is zij na mijn eerlijke aanwijzing ook heel adequaat en goed voor me. Persen is echt fantastisch. De pijn achterwege gelaten (HOE DAN, DIE MELOEN ERDOOR?!) maar het gevoel dat je eindelijk mag werken, heerlijk. Ik voel gewoon dat het werkt. Ik voel mijn baby zakken en blijven zakken. De pijn is oprecht zo intens dat ik die soort van uitschakel, maar daardoor is het juist ook echt heel erg goed te doen. Er is geen weg terug dus we moeten het samen oplossen. Die baby en ik. En dat doen we! Ik luister heel goed naar de aanwijzingen maar voel ook perfect aan wanneer er weer een wee komt. Wat een andere staat van zijn ineens! Ik kan helder nadenken, kan soort van praten tussen de weeën door, ik kijk mensen aan.

En dan.. na 24 minuten persen is ze eruit. Het moment is daar. Een paars meisje, helemaal warm en glibberig. Ik kijk naar Derko want ik schrok vooral alleen maar dat dit ‘hét moment’ was. Zijn ogen waren zó groot dat ik besefte dat ik zelf weer moest kijken naar wie dat baby’tje in die handen was. (Dit gebeurd allemaal in een halve seconde natuurlijk). Dan pak ik haar aan. Wow, dus dit is haar dan. IK pak haar aan. Dit is MIJN baby. Dit was die baby in mijn buik. Zij zat er in. Zij is het. Zij is het kindje waarop we wachtten. Zij is mijn kindje. Dit is haar.  Ze begint te huilen, ze kleurt van paars naar rood. Het is te bizar voor woorden. Ik ken haar helemaal niet. Wie is dit kindje? Dus zo is het om een baby te krijgen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet voelen. Maar dan komt al gauw tussen al dat ongeloof de blijheid. De liefde. Ik was blij.. heel blij. Dat het klaar was. Dat ze eruit was. Dat ik haar kon zien. Oh wat heerlijk!!! ZE IS ER! Ze is zoooooo mooi en lief en leuk. Derko kijkt zo ontzettend trots. We zijn met zijn drieën. WE HEBBEN EEN BABY! FIEP IS GEBOREN!

Fiep  – 2 oktober 2017 – 3850 gram

Het gevoel, de trots, de stromende liefde, alles kwam wat later. Niet te laat, dat kan gelukkig niet. Ik heb nog heel lang niet precies geweten hoe het moest voelen. Ik had gevoel dat ik de hele tijd met hele grote ogen keek, waarschijnlijk was dat ook zo. Maar man, wat was ik blij. En zo trots. Op haar, op mezelf, op Derko. We did it!

Uiteindelijk was het dus tóch nog een redelijke snelle bevalling. Zoals ik al eerder vertelde telt het ziekenhuis ongeveer vanaf het punt dat je vliezen zijn gebroken. In mijn geval is dat handmatig gedaan maar vanaf dat punt duurde het dus nog maar zes uur. Het persen kan ook veel langer duren maar ik heb dat echt als een puur krachtstuk ervaren. Ik vond het fantastisch om te doen. Misschien verromantiseer ik het een beetje na al die maanden, dat kan. Maar de kern van dit verhaal heb ik al binnen twee weken na de bevalling geschreven en daar staat het ook al zo beschreven. Ik ben alle schaamte voorbij gegaan en puur gaan concentreren op het ‘eruit duwen’ van mijn kind. Veel fijner dan dat ellenlange wachten en concentreren op die ontsluitingsweeën. Ik heb totaal geen spijt van de ruggenprik, al ben ik wel heel benieuwd hoe het was verlopen zonder. Vooral omdat ik er maar zo kort profijt van heb gehad. Misschien ooit een volgende bevalling. Ik ga het zeker proberen! Maar… ik heb wel vaker plannen die niet precies zo verlopen heb ik gemerkt 😉
Zo eerlijk mogelijk verteld en wat niemand ooit hardop zegt:
Ze rook heel gek. Dat heb ik nooit eerder gehoord, maar ik vond haar echt een beetje een onbestemde geur hebben. Helemaal niet zo ‘lekker baby-achtig’. Maar goed, ik was heel erg blij dus het maakte niet uit. Ze was nog steeds het allerleukste wat ik ooit heb gekregen. ZO BLIJ!

RESPECT dat je tot hier gekomen bent. Wat een verhaal. Heb jij ook een bevallingsverhaal? Zo ja: wil je mij laten weten waar ik het kan lezen. Vind ik leuk!