Ik word mama. Dat is nu zeker. Tenminste.. daar gaan we nu even vanuit.

Ik ben een keer eerder zwanger geweest, maar dat heeft maar kort geduurd. Wat ik er toen van vond was me nog niet eens helemaal duidelijk, al gingen we er honderd procent voor. Voor de test: ‘hoe reageer je op een ietwat onverwacht positieve zwangerschapstest’ waren we in ieder geval geslaagd.

Dit keer voelt alles anders. Dat voorgevoel wat we allebei hadden, een enorme positieve test (en nog drie om het te bevestigen, lang leve de goedkope-testen-uitvinding) en daar was het dan na twee dagen: de misselijkheid! En blij dat ik was. ‘Yes! Ik ben een beetje misselijk. Dit gaat helemaal top! Zo hoort het denk ik te voelen, dat zwanger zijn.’ Ik kon het wel waarderen, om iets te voelen van dat kleine maanzaadje wat daar ergens in mijn buik moest gaan groeien.

Oh boy was I wrong, die misselijkheid is negen maanden gebleven. Negen maanden. Negen maanden misselijk is heel erg lang. En begrijp me niet verkeerd, ik zeg het maar alvast, ik was ontzettend blij dat we een baby kregen, maar écht blij ben ik pas sinds ze eruit is.

Na een paar dagen was ik al hele dagen beroerd. Overgeven deed ik niet eens heel vaak, misschien één á twee keer per dag. Maar het gevoel ging niet weg. Het bleef niet bij ochtenden, het ging niet weg na avonden, het bleef en bleef en bleef. ’s Nachts werd ik wakker van de misselijkheid, ik droomde zelfs dat ik me beroerd voelde. Deze baby was mega ontzettend lekker aan het nestelen daarbinnen, en ik moest en zou dat weten. Mijn lichaam stond op z’n kop en wist totaal niet wat het aan moest met al die veranderende hormonen.

Van de dokter kreeg ik medicatie tegen het spugen. Het zou ook het misselijke gevoel wegnemen. Dat deed het niet. Ik had allerlei leuke dingen bedacht voor als ik ooit zwanger zou zijn. Filmpjes maken, foto’s van het moment dat je het verteld aan je vrienden en ouders. Buikfoto’s, gezond eten, muziek luisteren, zingen voor je baby, met het kindje praten, prachtige outfits scoren, de wereld aan babyspullen veroveren. Ik wilde wel, maar… ik kon het gewoon niet opbrengen. Het werd er gewoon niet beter op. Na 12 weken niet, na 16 weken nog steeds niet, en na 20 weken zei ook de verloskundige: ‘Ik denk dat dit bij jouw zwangerschap hoort’. Ik denk dat ik me er toen ook bij heb neergelegd. Dit hoort er nu eenmaal bij.

Misselijk zijn hoort er een beetje bij. Dat dat zo is, dat weet je wel. Maar hoe dat dan voelt, dat had ik totaal onderschat. Uiteraard wilde ik blij zijn. Je hebt ook het gevoel dat dat moet. En natuurlijk was ik blij met die baby die zo lekker groeide, maar ik vond het echt niet leuk dat ik me daardoor zo moest voelen.

Gelukkig is het wel iets afgenomen in de tijd dat mijn zwangerschap vorderde. Ik was niet meer 24/7 beroerd. Daarbij had ik allerlei trucjes ontdekt die het ook iets schappelijker maakte. Gember heeft me in de eerste weken gered, naast een dubbele dosis emesafene (de pillen van de dokter). Ik dronk gemberthee, gemberwater, ik had stukjes gember bij me om aan te ruiken en op te kauwen. Na een paar weken wist ik niet meer wat erger was: gember of misselijk zijn, dus daar ben ik langzaam weer mee gestopt. Daarnaast hielp er één ding ontzettend goed: eten. Ja echt, eten voor het leven. En nee, je hebt dan echt geen zin in een lekkere gezonde appel, je wilt een dikke vette tosti met ham en kaas. Dat eten ging dus dag en nacht door. Als ik ’s nachts wakker werd at ik een stukje ontbijtkoek, als ik ’s ochtends wakker werd kreeg ik direct ontbijt op bed. Heel romantisch eigenlijk, als je het even positief bekijkt. Maar een lekker groot glas water zat er niet in. Ranja moest het zijn. Suiker, dat maakte minder misselijk.

Je kunt je voorstellen.. die leuke zwangerschapsoutfits? Die paste ik met twintig weken al niet meer. Ik ben wel 25 kilo aangekomen, als het niet meer is. Achja, nou is dat niet het grootste probleem op dat moment, maar echt heel handig is het niet als je graag ‘jezelf, maar dan met zo’n schattig voetballetje voorop je buik’ wou blijven. Niets aan te doen dus, hoe je eruit ziet na een paar maanden met z’n tweetjes.

En toen.. de dag nadat Fiep werd geboren. Ik stond op, wilde mijn pillen pakken en toen merkte ik het. IK BEN NIET MEER MISSELIJK! Mijn geluk kon niet op. Dat ik bevallen was, enigszins door een bus was overreden, niet geslapen had, en wie weet hoe mijn onderkant eruit zag: het maakte niets uit. Ik was niet meer misselijk. Mijn leven kon weer beginnen.

En weetje, het is helemaal waar. Je mag blij zijn dat je kind gezond is en groeit, en dat was ik, echt! Dat ik daar een kapot lichaam voor terug heb gekregen, daar moet ik nog steeds aan wennen.